Μέχρι πρόσφατα τα βασικά κριτήρια επιλογής των συστημάτων κλιματισμού βασίζονταν στη λογική της επίτευξης συνθηκών άνεσης, ασφάλειας και υγιεινής στους χώρους των κτηρίων και, φυσικά, του ελάχιστου κόστους αγοράς του εξοπλισμού χωρίς να υπολογίζεται η αποδοτικότητα του συστήματος. Λαμβάνοντας υπόψη και το γεγονός της μη εκπόνησης λεπτομερούς μελέτης καθώς και, ως επί το πλείστον, της κακής εφαρμογής αυτής της μελέτης, η πρακτική αυτή οδήγησε σε εγκαταστάσεις υπερδιαστασιολογημένες, ανεπαρκείς και δαπανηρές στη λειτουργία τους.

Ο πρώτος και σημαντικότερος παράγοντας ορθής εφαρμογής μιας εγκατάστασης κλιματισμού είναι ο σωστός σχεδιασμός από μελετητή μηχανικό, στον οποίο θα λαμβάνονται υπόψη οι πραγματικές ανάγκες ενός κτηρίου (θερμικές απώλειες, θερμικά κέρδη και οι απαιτήσεις φυσικού αερισμού). Κατά τον σχεδιασμό θα πρέπει να γίνεται σωστός διαχωρισμός των θερμικών ζωνών του κτηρίου, να μειώνονται τα θερμικά και ψυκτικά φορτία όσο το δυνατόν περισσότερο, κατά την φάση κατασκευής του κελύφους του κτηρίου, και να εξασφαλίζεται η μέγιστη αξιοποίηση όλων των οικονομικά αποδοτικών τεχνικών και τεχνολογιών Εξοικονόμησης και Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας.

Δεδομένου ότι οι εγκαταστάσεις αυτές σχεδιάζονται για την κάλυψη των θερμικών και ψυκτικών αναγκών των κτηρίων σε ακραίες καιρικές συνθήκες (μέση χαμηλότερη και μέση υψηλότερη θερμοκρασία του έτους) θα πρέπει να λαμβάνεται μέριμνα για την επίτευξη μέγιστου βαθμού απόδοσης σε μερικά φορτία, συνθήκη στην οποία λειτουργούν οι περισσότερες εγκαταστάσεις κατά τη μεγαλύτερη διάρκεια του έτους.

Οι παραπάνω παράγοντες σε συνδυασμό με την συχνά ανεπαρκή συντήρηση των εγκαταστάσεων αυτών οδηγεί σε αυξημένη κατανάλωση ενέργειας αλλά και πολύ συχνά σε κακές εσωτερικές συνθήκες άνεσης.

Ο σχεδιασμός, η επιλογή και η συντήρηση αυτών των εγκαταστάσεων είναι συνήθως κάτι το σύνθετο και απαιτεί εξειδικευμένες γνώσεις (μηχανικού) και επαρκώς καταρτισμένο τεχνικό προσωπικό.