Κατά την εφαρμογή θερμομόνωσης, εκτός των θερμικών χαρακτηριστικών του υλικού ή δομικού στοιχείου πρέπει να εξετασθούν διάφορες κατασκευαστικές και τεχνικές παράμετροι όπως:

Η επιλογή ενός θερμομονωτικού υλικού σχετίζεται και με παράγοντες που δεν περιλαμβάνονται στις φυσικές του ιδιότητες, όπως το κόστος αγοράς, η επάρκειά του στην αγορά, καθώς επίσης και οι δυνατότητες μεταφοράς και σωστής τοποθέτησής του.

 

ΑΠΑΙΤΟΥΜΕΝΑ ΘΕΡΜΙΚΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ

Η θερμομονωντική επάρκεια του κτηρίου εξετάζεται τόσο συνολικά (με τον συντελεστή θερμοπερατότητας U του κτηρίου) όσο και επί μέρους με τους συντελεστές θερμοπερατότητας U των στοιχείων, τα οποία δεν πρέπει να ξεπερνούν ορισμένες τιμές, οι οποίες και ορίζονται από τον ΚΕΝΑΚ.

 

Απαιτήσεις ως προς τη θερμομονωτική ικανότητα έχουν τόσο τα αδιαφανή (τοίχοι, οροφές, δάπεδα) όσο και τα διαφανή (ανοίγματα) δομικά στοιχεία. Για τα ανοίγματα υπάρχουν επιπρόσθετες ιδιότητες που επηρεάζουν την ενεργειακή τους απόδοση.

 

Η απαιτούμενη θερμομόνωση σε ένα κτήριο, αλλά και σε επί μέρους δομικά στοιχεία, εξαρτάται κατ’ αρχάς από τις κλιματικές συνθήκες κάθε περιοχής, οι οποίες, σύμφωνα με τον ΚΕΝΑΚ, προσδιορίζονται από την κλιματική ζώνη, στην οποία ανήκει το κτήριο.

 

Η επιλογή του δομικού υλικού ή στοιχείου με συγκεκριμένη θερμική αγωγιμότητα λ οδηγεί στον υπολογισμό του πάχους του υλικού που θα εξασφαλίζει την απαιτούμενη θερμική αγωγιμότήτας U , συνδυαζόμενο με τις υπόλοιπες στρώσεις του δομικού στοιχείου στο οποίο εφαρμόζεται.

 

Αυτό που πρέπει να τονιστεί είναι ότι η υπέρμετρη αύξηση της θερμομόνωσης ενός κτηρίου, πέρα από αυτήν που απαιτείται από τους κανονισμούς, δεν πρέπει να συνιστάται ανεπιφύλακτα, διότι, αν και μειώνει τις απαιτήσεις για θέρμανση, μπορεί να οδηγήσει σε υπερθέρμανση του κτηρίου το καλοκαίρι.

 

Πηγή:"Οδηγός Εξοικονόμησης Ενέργειας Μέσω Θερμομόνωσης" ΚΑΠΕ, 1999, εγχειρίδιο στα πλαίσια του Προγράμματος "Ε.Π.Ε 3.4.6"

ΑΠΟΦΥΓΗ ΘΕΡΜΟΓΕΦΥΡΩΝ Θερμογέφυρες είναι τα σημεία ή οι επιφάνειες του κελύφους με σημαντική μείωση της θερμικής αντίστασης των δομικών στοιχείων σε σχέση με τις λοιπές επιφάνειες, που αποτελούν σημαντική πηγή θερμικών απωλειών. Εμφανίζονται δε κατεξοχήν στην διεπιφάνεια δύο διαφορετικών δομικών στοιχείων ή δύο ίδιων δομικών στοιχείων διαφορετικού πάχους, σε συνδέσεις εξωτερικών δομικών στοιχείων και πλευρικά γύρω από ανοίγματα.   Απάντηση στα προβλήματα των θερμογεφυρών δίνει, σε μεγάλο βαθμό, η εφαρμογή ολοκληρωμένων συστημάτων θερμομόνωσης.

 

Ένα προσεκτικά μονωμένο κτήριο με την απαιτούμενη από τους ισχύοντες κανονισμούς θερμομόνωση, καλύπτει εν γένει τις ανάγκες ενός σωστά σχεδιασμένου από ενεργειακή άποψη κτηρίου, αρκεί να προσεχθεί η μόνωση όλων των δομικών στοιχείων ώστε να αποφεύγονται οι θερμογέφυρες, που εμφανίζονται συνήθως σε αμόνωτα ή περιορισμένης μονωτικής ικανότητας στοιχεία του κελύφους δίπλα σε καλά μονωμένα στοιχεία, οι οποίες μπορεί να δημιουργήσουν προβληματικά σημεία στην οικοδομή, με μεγάλη διαφυγή θερμότητας ακόμα και συμπύκνωση υδρατμών.

 

ΣΥΝΔΥΑΣΜΟΣ ΜΕ ΨΥΞΗ/ΔΡΟΣΙΣΜΟ

Η θερμομόνωση του κτηρίου συνεισφέρει θετικά στη θερμική προστασία του κτηρίου κατά τους καλοκαιρινούς μήνες, ιδιαίτερα εφ’ όσον συνδυάζεται με τον απαιτούμενο αερισμό, ιδιαίτερα το νυχτερινό. Όταν δεν υπάρχει επαρκής αερισμός του κτηρίου, η αυξημένη μόνωση του κελύφους, πέραν της προβλεπόμενης από τους κανονισμούς, μπορεί να επιβαρύνει τη θερμική λειτουργία του το καλοκαίρι, καθώς εμποδίζει την θερμική αποφόρτιση του κτηρίου από τη συσσωρευμένη θερμότητα.

 

ΣΥΝΔΥΑΣΜΟΣ ΜΕ ΘΕΡΜΙΚΗ ΜΑΖΑ

Ως θερμική μάζα σε ένα κτήριο λειτουργούν τα δομικά υλικά που έχουν υψηλή πυκνότητα και ειδική θερμοχωρητικότητα, όπως πλίνθοι, σκυρόδεμα, πλάκες στο έδαφος, τα οποία πρέπει να είναι ακάλυπτα προς το εσωτερικό του χώρου. Η θερμική μάζα αποτελεί έναν φυσικό «ρυθμιστή» της εσωτερικής θερμοκρασίας καθώς απορροφά μέρος της θερμότητας και την αποδίδει αργότερα και έτσι αποφεύγεται η υπερθέρμανση όλες τις εποχές και διατηρείται μια σχετικά ομοιόμορφη θερμοκρασία. Ιδιαίτερη σημασία έχει η θερμική μάζα το χειμώνα όταν βρίσκεται σημείο όπου προσπίπτει ηλιακή ακτινοβολία, ενώ το καλοκαίρι συνεισφέρει σημαντικά στον φυσικό δροσισμό ενός κτηρίου, ιδιαίτερα όταν συνδυάζεται με νυχτερινό αερισμό.

 

Εν γένει, συνιστάται τα θερμομονωτικά υλικά να τοποθετούνται εξωτερικά ή ενδιάμεσα στις τοιχοποιίες, οροφές και δάπεδα, έτσι ώστε να μην αδρανοποιείται η θερμική μάζα (θερμοχωρητικότητα) του κελύφους.

 

Η τοποθέτησή της, επίσης, εξαρτάται επιπρόσθετα από τεχνικοοικονομικούς παράγοντες, αλλά και από τη χρήση (ωράριο λειτουργίας) των χώρων καθώς χώροι που χρησιμοποιούνται περιστασιακά ή λίγες ώρες απαιτούν λιγότερη θερμική μάζα.