Σε υφιστάμενες εγκαταστάσεις θέρμανσης, ειδικά σε εγκαταστάσεις δισωληνίου συστήματος, όπου τα σώματα τροφοδοτούνται με νερό ίδιας θερμοκρασίας εισόδου και αναλόγως των φορτίων που αντιμετωπίζουν κάθε φορά εξάγουν νερό περίπου παραπλήσιας θερμοκρασίας, μπορεί να εισέλθει και να λειτουργήσει ευεργετικά με μικρό σύστημα αυτοματισμού ένα κοινό ηλιοθερμικό σύστημα. Συνήθως η μείωση της θερμοκρασίας σε ένα θερμαντικό σώμα επιτυγχάνεται κατά 20Κ(^oC). Τα θερμαντικά σώματα (θερμοπομποί)στο δισωλήνιο σύστημα λειτουργούν σε ονομαστικές συνθήκες, όπως αυτές που ορίζει ο κατασκευαστής και αναφέρεται σε αποδόσεις.

Ένα κοινό ηλιοθερμικό σύστημα. π.χ. με επίπεδους ηλιακούς συλλέκτες μπορεί να παράγει σημαντική ενέργεια ημερησίως σε θερμοκρασίες όμως σημαντικά χαμηλότερες από αυτές που λειτουργούν οι κεντρικές θερμάνσεις.

Το θερμαντικό σώμα έχει τις εξής ονομαστικές συνθήκες λειτουργίας: θερμοκρασία εισόδου και εξόδου νερού από το σώμα 90/70 oC, θερμοκρασία χώρου 20^oC και απόδοση αυτή που αναγράφεται από τον κατασκευαστή.

Εάν το σώμα τροφοδοτηθεί από νερό μικρότερης θερμοκρασίας, π.χ. θερμοκρασία εισόδου 60^oC, τότε η απόδοσή του θα μειωθεί χαρακτηριστικά. Από μετρήσεις αποδεικνύεται ότι υπό τις ίδιες συνθήκες κυκλοφορίας θερμού νερού (ίδια παροχή νερού) η θερμοκρασιακή διαφορά μεταξύ εισόδου και εξόδου από ένα τέτοιο σύστημα θα μειωθεί στους 9~11^oC, με αποτέλεσμα η απόδοση του θερμαντικού σώματος να μειωθεί στο 50~55%. Ένα σώμα που θα λειτουργήσει υπό αυτές τις συνθήκες θα αποδώσει το 50% της θερμικής ενέργειας από την λειτουργία του σε ονομαστικές συνθήκες.

Μια εγκατάσταση κεντρικής θέρμανσης καλείται να λειτουργήσει κατά την διάρκεια κάθε έτους τις περισσότερες ώρες σε περιβάλλον με θερμοκρασία περιβάλλοντος υψηλότερη των 10^oC, δηλαδή σε φορτία μικρότερα του 50%. Αυτό συμβαίνει συχνότερα στις νότιες περιοχές της χώρας και με μικρότερη συχνότητα στις βορειότερες. Και στις δυο περιοχές οι συνθήκες αυτές παρουσιάζονται κατά τη διάρκεια της ημέρας, δηλαδή όταν η απόδοση των ηλιοθερμικών συστημάτων είναι ιδιαίτερα υψηλή. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να δημιουργείται μια σημαντική συμβολή των ηλιοθερμικών συστημάτων, εκτός από την παραγωγή θερμού νερού χρήσης και στην συμμετοχή τους στην κάλυψη των θερμικών αναγκών κτηρίων ακόμη και με «συμβατικές» εγκαταστάσεις θέρμανσης.

Η αναμενόμενη εξοικονόμηση ενέργειας σε περιοχές αντίστοιχες της β ζώνης της Ελλάδας (Αθήνα) αναμένεται να ανέλθει σε ποσοστό μεγαλύτερο του 40%, εφόσον το σύστημα τοποθετηθεί μεθοδικά.

Σχήμα 8: ενδεικτική συνδεσμολογία Συστήματος Θέρμανσης με ηλιοθερμικό σύστημα [πηγή Εργαστήριο Περιβαλλοντικών & Ενεργειακών Ερευνών, Μιχ. Γρ Βραχόπουλος, 2010]

Τρόπος εφαρμογής:

Τοποθέτηση των ηλιακών συλλεκτών στην οροφή ή στέγη του κτηρίου. Σύνδεσή τους με δίκτυο σωληνώσεων στο δίκτυο της κεντρικής θέρμανσης μέσω αντλίας κυκλοφορίας του νερού στο ηλιοθερμικό σύστημα. Τοποθέτηση συστήματος αντιστάθμισης μεταξύ θερμοκρασίας νερού στο δίκτυο θέρμανσης, θερμοκρασίας παραγόμενου νερού από το ηλιοθερμικό σύστημα και θερμοκρασίας περιβάλλοντος με ανταπόκριση στην θερμοκρασία θερμαινόμενου χώρου (ή χώρων). Μέσω βαλβίδας ελέγχου της ροής του θερμού νερού ή δεξαμενής αποθήκευσης θερμικής ενέργειας από το δίκτυο ηλιακών συλλεκτών, μπορεί το δίκτυο θέρμανσης να τροφοδοτηθεί εναλλακτικά από το νερό των ηλιακών συλλεκτών ή από τον λέβητα. Έτσι κατά την περίοδο που καλύπτονται τα φορτία από το ηλιακό σύστημα η εγκατάσταση του λέβητα δεν παράγει θερμότητα, ενώ όταν δεν είναι δυνατή η κάλυψη των φορτίων τότε λειτουργεί η εγκατάσταση του λέβητα.

Το κόστος αυτών των παρεμβάσεων διαμορφώνεται με το ύψος της κάλυψης (ποσοστό κάλυψης) και το μέγεθος του αυτοματισμού. Αναμένεται κόστος περί τις 4000€ για εγκατάσταση των 10 συλλεκτών και απόσβεση των εξόδων εντός 10 ετών.

Στην περίπτωση εγκαταστάσεων με χαμηλές θερμοκρασίες λειτουργίας το ποσοστό κάλυψης είναι κατά πολύ μεγαλύτερο και μπορεί μέσω καταλλήλου σχεδιασμού να επιτευχθεί και πλήρης κάλυψη των αναγκών.